ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΑΝΤΥΠΑ ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ “ΕΘΝΟΣ”

ΣΑΒΒΑΤΟ, 17 ΜΑΪΟΥ 2008

“ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΙΚΟ”

Αγανάκτηση είναι η λέξη που μπορεί να αποτυπώσει καλύτερα από κάθε άλλη τα συναισθήματα που ξεχειλίζουν στη συνέντευξη του Αλ. Παπαδόπουλου στο «Έθνος».

Ο Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ τα βάζει με την αριστερίστικη  ρητορική, την εμμονή σε ξεπερασμένες πολιτικές θεωρίες του παρελθόντος (σ.σ.: Κέινς) και τις ιδιοτελείς μετριότητες που έχουν ευτελίσει τη δημόσια ζωή.

Εξηγεί το… πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ, μιλά για «διάβρωση συνειδήσεων» και «δόλια χρήση όρων που εξωραΐζουν μια θλιβερή πραγματικότητα» και τονίζει ότι «η χώρα έχει ανάγκη από μια πολιτική προσφορά ιδεών, αλήθειας, συγκεκριμένων προτάσεων και απόφασης».

Ασκεί σκληρή κριτική στην κυβέρνηση και στέλνει τα απαραίτητα μηνύματα, τόσο στη Χαριλάου Τρικούπη όσο και στη Βουκουρεστίου…

Πολλοί ισχυρίζονται, μερικοί μάλιστα και μέσα από το ΠΑΣΟΚ, ότι η Σοσιαλδημοκρατία έχει καταρρεύσει…

Πράγματι δεν περνάει την καλύτερη περίοδο της αλλά δεν υπάρχει και άλλη λύση. Επιμένω σε αυτό μέχρι να βρεθεί κάποιος που να προτείνει κάτι διαφορετικό. Ας δούμε τι ζητάει σήμερα η αριστερά σε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα. Ζητάει υπεράσπιση των κοινωνικών κατακτήσεων, δηλαδή εκείνων της σοσιαλδημοκρατίας, ζητάει κοινωνική αλληλεγγύη, αναδιανομή του εισοδήματος, προστασία του πολίτη από τις αυθαιρεσίες της Διοίκησης του κράτους. Επιδιώκει δηλαδή την εφαρμογή των αρχών της σοσιαλδημοκρατίας. Αυτό ζητάει και η ριζοσπαστική αριστερά. Σοσιαλδημοκρατία είναι τα αιτήματα της. Δεν επιδιώκει – απ’ ότι ξέρω τουλάχιστον – σοσιαλιστική επανάσταση. Ριζικές μεταρρυθμίσεις – όχι σαν αυτές του Καραμανλή – στο κράτος και στη κοινωνία ζητάει η ριζοσπαστική αριστερά και ας αποφεύγει να πει τη λέξη ρεφορμισμός. Η παραδοσιακή αριστερά «φοβάται» τις λέξεις. Τις απορρίπτει και μαζί με αυτές απορρίπτει και της ιδέες της. Δυστυχώς την ίδια ασθένεια μερικές φορές παρουσιάζουμε και εμείς στο ΠΑΣΟΚ.

Και το ΠΑΣΟΚ τι σχέση έχει με όλα αυτά;

Το ΠΑΣΟΚ οφείλει την επιτυχία του – στην περίοδο Ανδρέα Παπανδρέου – στο ότι κατάφερε να εκφράσει ένα ριζοσπαστικό πολιτικό ρεύμα που το είχε ανάγκη η ελληνική κοινωνία και που δεν της το προσέφερε τότε η παραδοσιακή αριστερά που αναλωνόταν στο εάν το κόμμα της εργατικής τάξης είναι ένα ή δύο, στο εάν θα διατηρήσει ή όχι στον οραματικό της λόγο τη δικτατορία του προλεταριάτου και στο εάν οι κομμουνιστικές ιδέες χρειάζονται «αναβάθμιση» ή «μετεξέλιξη». Στη δεύτερη περίοδο – στη περίοδο Σημίτη – η επιτυχία του οφείλεται στο ότι κατάφερε, παρά κάποια προβλήματα, να εκφράσει μια πετυχημένη ελληνική εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας την οποία επίσης είχε ανάγκη η ελληνική κοινωνία. Σήμερα η αδυναμία του οφείλεται στο ότι δεν μπορεί να κάνει μία σύνθεση αυτών των δύο ρευμάτων και να παρουσιάσει μια ριζοσπαστική σοσιαλδημοκρατική πρόταση.

Όπου και να γυρίσει κανείς το κεφάλι βλέπει παντού προβλήματα. Εσάς τι σας ενοχλεί περισσότερο;

Στην Ελλάδα έχει ευτελιστεί ο δημόσιος διάλογος από την ιδιοτελή μετριότητα που έχει κυριαρχήσει και τρομοκρατεί. Αντί να ξεκινάμε από την φύση και την ανατομία των προβλημάτων που κατατρύχουν τον Έλληνα, προτάσσουμε δήθεν μεγάλα φιλοσοφικά ή θεωρητικά διλήμματα. Κάτι άλλο που με ενοχλεί επίσης είναι η βαθμιαία διάβρωση των συνειδήσεων με τη σκόπιμη ή ακόμη και δόλια χρήση όρων που εξωραΐζουν μια θλιβερή πραγματικότητα. Μιλάμε π.χ. για τον «δημόσιο χαρακτήρα» κάποιων δημόσιων λειτουργιών υπονοώντας ότι μέσω του κρατικού ελέγχου διασφαλίζεται καλύτερα η διαφάνεια, η λογοδοσία, ή τα συμφέροντα του πολίτη. Όταν όμως μπροστά μας ξεδιπλώνεται διαρκώς μια θλιβερή πραγματικότητα σκανδάλων, διαφθοράς και συγκάλυψης τότε η χρήση αυτών των λέξεων υπονομεύει και τον σεβασμό των πολιτών απέναντι στους θεσμούς μιας οργανωμένης πολιτείας. Πόσο μάλλον την αξιοπιστία των πολιτικών δυνάμεων  που κόπτονται για τη διατήρηση του «κοινωνικού χαρακτήρα» με γενικόλογες ή θεωρητικές αναφορές, πάντα όμως κάτω από την πίεση καλά οργανωμένων συμφερόντων που θέλουν το σύστημα ευάλωτο.

Ας το καταλάβουν κάποιοι: ελληνικό και εθνικό δεν είναι μόνο ότι είναι κρατικό.

Η ελληνική οικονομία παρουσιάζει προβλήματα και η ακρίβεια έχει χτυπήσει τον κόσμο…

Δυστυχώς ήρθε η ώρα για την ελληνική οικονομία και η στιγμή της αλήθειας για την ελληνική κοινωνία να αποφασίσει τι θέλει. Υπάρχει τριπλό πρόβλημα. Ο πληθωρισμός, το έλλειμμα στο ισοζύγιο, και τα δημοσιονομικά. Ένας συνδυασμός εφιαλτικός που ο αντίκτυπός του δεν είναι σίγουρο ότι θα επέλθει γλυκά και βαθμιαία αλλά ξαφνικά και βίαια. Όσο μάλιστα χώρες όπως η δική μας έχουν διαρθρωτική καθυστέρηση και συνεπώς αδύναμο αμυντικό σύστημα αντιμετώπισης, θα το αισθανθούν βαθύτερα.

Τι φταίει όμως και τι πρέπει να γίνει;

Η αριστερίστικη ρητορεία ρίχνει την ευθύνη στο Ευρώ. Εγώ να παραδεχτώ ότι έγιναν αστοχίες με την εισαγωγή του Ευρώ, με τις απαράδεχτες στρογγυλοποιήσεις. Αυτό όμως έγινε μια φορά. Στη συνέχεια;

Όταν κλειδώθηκε η δραχμή το δολάριο αντιστοιχούσε σε περίπου 400 δραχμές. Με τη σημερινή ισοτιμία του Ευρώ αντιστοιχεί σε περίπου 240. Αν στο μεταξύ είχαν μεσολαβήσει και κάποιες υποτιμήσεις, που θα είχαν, σήμερα ίσως να ήταν 600 δραχμές. Μπορεί κάποιος να μας πει που θα ήταν η τιμή της βενζίνης, των τροφίμων ή των άλλων εισαγόμενων αγαθών; Ποιος είναι ο νομισματικός παράδεισος που χάθηκε με την εισαγωγή του Ευρώ; Ή μήπως είναι απλά  το νέο σύμβολο του αντιδυτισμού της αριστεράς;

Μελέτη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας αναφέρει ότι το 75% του διαφορικού πληθωρισμού στην Ελλάδα εξηγείται από την ολιγοπωλιακή διάρθρωση της εγχώριας αγοράς. Ξέρουμε ότι λειτουργούν καρτέλ σε όλους σχεδόν τους κλάδους, όπως και κλειστά επαγγέλματα σε ευαίσθητους τομείς όπως οι μεταφορές. Αυτά είναι εγχώρια προβλήματα, όχι υπερεθνικά ή εισαγόμενα, αλλά το πολιτικό σύστημα αποφεύγει να τα εξηγήσει και να συγκρουστεί. Αντί αυτού καλλιεργείται η αίσθηση ότι το σύστημα χρειάζεται περισσότερες ρυθμίσεις και παρεμβατισμό, σε κατεύθυνση βέβαια που ενισχύει την επιρροή της πολιτικής ελίτ στη διευθέτηση των διάφορων προνομίων.

Υπάρχει και πρόβλημα φτώχειας, με πολλούς από τους Έλληνες να ζουν κάτω από το όριο. Σύμφωνα όμως με μελέτες, στην Ελλάδα απαιτούνται δαπάνες κοινωνικής προστασίας που αντιστοιχούν σε 7% του ΑΕΠ για την μείωση του ποσοστού φτώχειας κατά μία μονάδα. Στη βόρεια Ευρώπη η δαπάνη για το ίδιο αποτέλεσμα δεν ξεπερνά το 1,5% του ΑΕΠ. Που πάνε τα λεφτά που βαφτίζονται δαπάνες κοινωνικής προστασίας; Γιατί δεν πετυχαίνουν ένα καλύτερο αποτέλεσμα;

Ποιο είναι το μήνυμα σας;

Αυτά είναι ερωτήματα που γεννά η πραγματικότητα. Θα μπορούσα να αναφερθώ και σε άλλα, το μήνυμά μου όμως είναι ότι ήρθε ο καιρός να θέσουμε τα καίρια πολιτικά προβλήματα και να μην υπεκφεύγουμε με ανέξοδες θεωρητικές αναζητήσεις. Ίσως το να θέσουμε με θάρρος τα κρίσιμα ερωτήματα να είναι πιο ωφέλιμο απ’ το να πληθωρίζουμε τη χώρα με βαθυστόχαστες αναφορές στους κλασσικούς διανοητές.

Ε, δεν μπορεί συνέχεια η «μπαρούφα» στη χώρα μας να αναγορεύεται πολιτική αρετή. Η χώρα έχει ανάγκη από μια πολιτική προσφοράς ιδεών, αλήθειας, συγκεκριμένων προτάσεων και απόφασης. Και δεν έχει ανάγκη ζήτησης αμήχανων και τετριμμένων καταδύσεων σε πολιτικές θεωρίες παλαιότερων εποχών.

Υπάρχουν προϋποθέσεις εκλογικής συνεργασίας του ΠΑΣΟΚ με τα άλλα κόμματα;

Δεν υπάρχουν οι πολιτισμικές προϋποθέσεις, αλλά και η αποθεσμοποίηση της χώρας και η κατάρα του λαϊκισμού που την κατατρέχει δεν οδηγούν σε αυτή την προοπτική. Τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα για ένα διάστημα ακόμα θα λειτουργούν ως «μοναχικοί λύκοι». Τουλάχιστον ας υιοθετήσουν την ηπειρώτικη παροιμία που λέει «ο λύκος έχει χοντρό λαιμό για να κάνει τις δουλειές μόνος του». Όλα τα άλλα είναι αμηχανίες και υπεκφυγές ευκολίας.

Ποια είναι η γνώμη για τη συζήτηση που άνοιξε τελευταία για τα γεγονότα το 65’.

Με όλο το σεβασμό και την αναγνώριση του έργου των επικεφαλής των μεγάλων πολιτικών οικογενειών της χώρας, θεωρώ ότι η μονοπώληση της δημόσιας συζήτησης γύρω από γεγονότα που διαδραματίστηκαν πριν από περίπου μισό αιώνα, αυτή ειδικά τη στιγμή των μεγάλων προβλημάτων για τη χώρα, αναδύουν μια ιδιότυπη παρακμή που μελαγχολεί κάθε σοβαρό άνθρωπο. Αναλογιστείτε εάν το 1908, δηλαδή 100 χρόνια πριν, τότε που μέσα από την επανάσταση στο Γουδί, το έθνος αποφάσιζε την οικοδόμηση της νέας μεγάλης πορείας του με τον Ελ. Βενιζέλο, η δημόσια συζήτηση να μην ήταν αποκλειστικά αφιερωμένη πάνω στη μεγάλη ιδέα αλλά να αναλωνόταν π.χ. στους πρωταγωνιστές της εκθρόνισης του Όθωνα και της Αμαλίας το 1864.