ΟΜΙΛΙΑ ΑΛΕΚΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

ΣΤΗΝ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟ ΤΟΥ 2009

Αθήνα, 20 Δεκεμβρίου 2008

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Δεν τρέφω κανέναν απολύτως σεβασμό κυρίες συνάδελφοι, στον προϋπολογισμό της Κυβέρνησης. Μολονότι είναι μια κορυφαία διαδικασία, και όπως λέγεται, αποτελεί τη βάση της σύγχρονης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, θα έλεγα ότι αποτυπώνει ένα κείμενο ατάκτως ερριμμένων αριθμών, μια ψευδή απεικόνιση της χώρας, προκειμένου να αποκρύψει, αλλά δεν αποκρύπτεται, η δημοσιονομική κατάντια της χώρας. Θα ήταν προτιμότερο να είχαμε πάει -έτσι θα έκαναν οι σοβαρές χώρες- στο σύστημα των δωδεκατημορίων για να αντιμετωπιστεί η παρούσα περίοδος, κάτι το οποίο εγώ προσωπικά θα το υποστήριζα. Όμως, υπάρχει και κάτι βαθύτερο, το οποίο αναδεικνύεται μέσα από μια πολιτική αντίληψη πολλών τελευταίων ετών, το οποίο εσείς φέρετε ως επιχείρημα -δεν ήταν στη δημόσια ρητορική σας των προηγούμενων χρόνων- και αφορά τη δημοσιονομική κατάρρευση της χώρας μας και έχει να κάνει με την αποτύπωση του δημοσίου χρέους.

Κύριοι συνάδελφοι, πρέπει να ομολογήσουμε ενώπιον του ελληνικού λαού ότι ένας ιδιότυπος παραπλανητικός λαϊκισμός, τον οποίο εσείς μην τον επικαλείστε, διότι με αυτόν ενσκήψατε στην πολιτική ζωή, ο οποίος διατρέχει το σύνολο της πολιτικής ζωής της χώρας μας, είναι εκείνος ο οποίος δημιούργησε πεποιθήσεις ότι η άσκηση πολιτικής δεν είναι η παραγωγή πλούτου, αλλά είναι άσκηση πολιτικής με δανεικά. Και όταν το τελευταίο διάστημα το δημόσιο χρέος διογκωνόταν σαν το πτώμα του Αμαδέου του Ιονέσκο, μια πολιτική η οποία στραγγάλιζε κάθε δυνατότητα της χώρας μας να ασκεί δημόσιες πολιτικές, είτε αναπτυξιακές είτε κοινωνικού χαρακτήρα, η πιο αντιπροοδευτική, η πιο αντιλαϊκή επιλογή, αυτή η οποία μας οδήγησε σε συνδυασμό με το έλλειμμα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών, αυτό το φονικό δίδυμο, στη σημερινή ασφυξία, η οποία θα οδηγήσει σε οδύνες το επόμενο διάστημα, υπήρχαν άνθρωποι και από το χώρο της επιστήμης και από το χώρο της οικονομίας λίγοι και από το χώρο της πολιτικής, οι οποίοι επεσήμαιναν τους κινδύνους ότι, σε περίπτωση κρίσης, όταν θα ερχόταν η ώρα των παγκόσμιων ανισορροπιών, χώρες με υψηλό δημόσιο χρέος και δημοσιονομική ανισορροπία θα αντιμετώπιζαν πολύ μεγαλύτερα προβλήματα απ’ ό,τι αντιμετωπίζουν χώρες με ισχυρή παραγωγική βάση και με νοικοκυρεμένα δημοσιονομικά.

Ξέρετε ποια ήταν η απάντηση; Η απάντηση ήταν μια οξεία επίθεση, είτε σε δημόσιο λόγο είτε κατ’ ιδίαν, με χαρακτηρισμούς οι οποίοι υπέκρυπταν μια αλαζονεία, μια αμετροέπεια και μία οίηση, με κατηγορίες μάλιστα και προσωπικού χαρακτήρα «δημοσιονομιστές», «δεξιών αποκλίσεων», «γραφικοί», «εμμονές», «νεοφιλελεύθεροι», για να μπορεί να συντηρηθεί ένα πνεύμα που οδηγούσε μαθηματικά τη χώρα εδώ που την έφερε. Και αν μεν αυτά, αυτοί που τα δέχονταν ήταν ζήτημα προσωπικής διαχείρισης αδιάφορο για την πολιτική, όμως εδώ αναδεικνύονται και ζητήματα πολιτικής ηθικής, όταν βλέπουμε η υποκρισία να παίρνει και άλλες μορφές, όπως τη μορφή να εμφανίζονται ενώπιον του Βήματος της Βουλής, όπως παρατηρούμε αυτές τις μέρες, ή να πηγαίνουν από το πρωί μέχρι το βράδυ στα διάφορα τηλεοπτικά μέσα, όπου εκεί ολοκληρώνεται ο κατεδαφισμός της χώρας μας, να κλαίνε για τη χαμένη δημοσιονομική τιμή της χώρας. 

Και αυτό πηγαίνει και κάπου αλλού, αγαπητοί φίλοι, πηγαίνει σε μια μελαγχολική σκέψη, πηγαίνει στη συνολική αποτύπωση του κύκλου της Μεταπολίτευσης που είναι στο τέλος, είναι εν αποδρομή. Πηγαίνει στην οδυνηρή διαπίστωση, ότι η σημερινή κρίση συναντάει μια χώρα χωρίς παραγωγική βάση, με αποξηραμένες παραγωγικές δυνατότητες, αφού στο Ακαθάριστο Εθνικό μας Εισόδημα το 70% είναι κατανάλωση, και αυτό συνδυάζεται με μία εκτεταμένη μαύρη οικονομία πάνω από 45%. Αυτό συναντιέται επίσης με τη θεσμική καταρράκωση και αποθεσμοποίηση της χώρας μας και επίσης αυτό συναντιέται, όπως σας είπα, με το υψηλότερο στον κόσμο -και πρέπει να το πούμε στον ελληνικό λαό- έλλειμμα στο ισοζύγιο εξωτερικών μας συναλλαγών και με το δημόσιο χρέος, αυτό το δημοσιονομικό κατάντημα που είναι το υψηλότερο στην Ευρώπη, δείχνει πολύ χαρακτηριστικά, πολύ ανάγλυφα ότι το επόμενο διάστημα, στην κρίση που έρχεται στους επόμενους μήνες, θα συναντηθεί το οικονομικό κραχ μαζί με το κοινωνικό κραχ. Δεν είναι αυτά που βλέπουμε έξω τώρα, η κρίση, αυτά είναι πρόδρομα στοιχεία. Αυτό που θα έρθει και θα πλήξει, θα πλήξει καταστάσεις που θα συνδυαστούν σε εκρηκτικό μίγμα με το θεσμικό έλλειμμα της χώρας μας και όλα αυτά θα συναντήσουν ένα πολιτικά ασθενές σύστημα διακυβέρνησης μαζί με μια βαθειά καχυποψία και με έναν παράλυτο διοικητικό μηχανισμό.

Οφείλουμε να κάνουμε, δύο πράγματα. Το πρώτο είναι να πούμε στον ελληνικό λαό τι συμβαίνει. Από εκεί ξεκινάμε. Νομιμοποίηση, που δεν την έχετε, κύριοι συνάδελφοι της Νέας Δημοκρατίας και πρέπει να την αναζητήσουμε όλοι μας, να πούμε στον ελληνικό λαό καθαρά ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε με δανεικά. Τέλος, έληξε αυτή η ιστορία. 

Το δεύτερο που πρέπει να του πούμε είναι ότι τα επόμενα χρόνια…
(Στο σημείο αυτό κτυπάει το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας του κυρίου Βουλευτή)
Συνήθως οι πρώην Υπουργοί Οικονομίας και Οικονομικών παίρνουν ένα λεπτό παραπάνω, κύριε Πρόεδρε.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Νεράντζης): Αυτό ήταν αυτόματο, προχωρήστε.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Τα επόμενα δύο με τρία χρόνια το επίπεδο ευημερίας του ελληνικού λαού θα είναι τουλάχιστον κάτω από το 20% από το σημερινό. Πρέπει να πούμε στον ελληνικό λαό ότι χρειάζεται μία σταθεροποίηση της οικονομίας –από εκεί ξεκινάμε- αλλά σταθεροποίηση της οικονομίας σημαίνει συγκροτημένες δημόσιες πολιτικές, οι οποίες υποστηρίζουν την ισχυρή απόφαση του Έθνους ότι θέλει να επιβιώσει.

Δεν είμαι εγώ από εκείνους που θα πουν ότι είμαστε σε φάσμα χρεοκοπίας. Το λέω μετά λόγου γνώσεως, γιατί εγώ διαχειρίστηκα χρεοκοπία στη χώρα μας το 1993-1996. Υπάρχουν τεχνικές, τουλάχιστον στο πρώτο διάστημα, να αντιμετωπιστεί το ζήτημα της κάλυψης των χρηματοδοτικών αναγκών της χώρας μας μέσα από ιδιωτικές καταθέσεις. Αυτό θα κάνετε το Γενάρη και μη το φέρετε και αυτό ως επιτυχία, γιατί έχετε να κάνετε έκδοση -εκτός από μία του Νοεμβρίου που ήταν τριετής- με ιδιωτικές τοποθετήσεις, private investment, για να μην σας φύγουν και επισήμως τα επιτόκια, τα spread, από το σημερινό επίπεδο. 

Αγαπητοί φίλοι, το θέμα δεν είναι αν θα μπούμε σε διαδικασία διεθνούς οικονομικού ελέγχου. Επειδή δεν διαβλέπω αυτή τη στιγμή, σε μία χώρα η οποία είναι ξεστρατισμένη με την έννοια της απορρύθμισης και σε μία χώρα αποσταθεροποιημένη, ότι μπορεί να αντιμετωπίσει άνετα το πρόβλημα της σταθεροποίησης της οικονομίας της και των άλλων θεσμικών παραμέτρων, εγώ θα έλεγα μήπως, στην κατάσταση που είμαστε, εμείς να επιζητήσουμε ένα διεθνή οικονομικό έλεγχο, αναλαμβάνοντας ως πολιτική, οικονομική, κοινωνική, πνευματική ελίτ της χώρας να γίνει από άλλους εκείνο το οποίο έχουμε εμείς ως μέγα χρέος.

Αυτό είναι ένας βαθύς προβληματισμός διότι, κύριοι, η κρίση είναι προ των πυλών. Ο Αννίβας είναι ante portas και έχει σημασία να σωθεί η πόλη, η Ρώμη και όχι οι Καίσαρες ούτε οι Συγκλητικοί. 

Θέλω να τελειώσω με κάτι. Επειδή βλέπω να παρελαύνουν συνεχώς από εδώ και έξω κυρίως, εκεί που διαμορφώνονται από την επικοινωνία των εντυπώσεων κλαυθμοί και οδυρμοί για τους θεσμούς της χώρας, το πολιτικό σύστημα, λες και εμείς δεν είμαστε το πολιτικό σύστημα ή δεν είμαστε εμείς που καταρρακώσαμε τους θεσμούς, θα ήθελα να σας διαβάσω ένα απόσπασμα του Γιώργου Σεφέρη από τη συνομιλία του με τον Φαμπρίκιο το 1966. Ο Φαμπρίκιος ήταν ο Γιώργος Θεοτοκάς. 
Εκεί λέει το εξής: «Δεν μου φταίνε οι θεσμοί και τα πολιτικά συστήματα. Μου φταίει το δαιμόνιο που έχουμε να εξευτελίζουμε τον κάθε θεσμό και το κάθε σύστημα και να σκεπάζουμε τα καμώματά μας με ρητορείες». Η χώρα μας έχει δεμένα χέρια, δεν έχει μόνο ρητορείες, έχει μπόλικες –ίσως αυτές να ήταν για άλλες εποχές- τώρα έχει βάλει και την κουκούλα, είναι κουκουλωμένη η χώρα! 
Απευθυνόμενος σε εσάς, κύριοι της Κυβέρνησης, θέλω να εκφράσω μια παραδοξολογία. Δεν μπορώ να αντιληφθώ πως, άνευ ιδίας ικανότητας, πραγματικά εξακολουθείτε να είστε Κυβέρνηση.

Ευχαριστώ.
(Χειροκροτήματα από την πτέρυγα του ΠΑ.ΣΟ.Κ.)

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Νεράντζης): Ελπίζω, κύριε Παπαδόπουλε, να μην έχετε παράπονο για το χρόνο που σας παρασχέθηκε. Δεν θα μπορούσα άλλωστε εγώ προσωπικά να σας τον στερήσω, και το ξέρετε.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Ευχαριστώ πολύ.